Als nieuwe vrijwilligster bij Catapa vond ik het een verrijkende en leerrijke opportuniteit om te mogen deelnemen aan de Right to Say No Tour. De motivatie die mij tot Catapa heeft geleid, werd duidelijk doorheen de hele tour en werd op verschillende manieren versterkt. Als eerste nam ik deel aan de foto exhibitie. Daar kreeg ik de kans om mij te verdiepen in Catapa’s campagnes, om deze vervolgens te presenteren op de opening van de exhibitie.
Voor velen is de mijnbouwproblematiek ‘een ver van mijn bed show’. Maar niks is minder waar… Doorheen de hele RTSN tour kwam de mijnbouwproblematiek plots heel dicht bij en werd de bijdrage vanuit het Westen overduidelijk. Via impactvolle en confronterende beelden op de foto exhibitie werden de voor ons ondenkbare situaties getransformeerd naar een harde realiteit. De twee tentoonstellingen, uiteengezet in het Ensemble VZW, weerspiegelden zowel de RTSN als de #ExpressDefect campagne en legden de link tussen beide. Dankzij de visuele voorstelling kon ik (en wellicht vele anderen) meer begrip en empathie opbrengen. De confrontatie zette aan tot nadenken en gaf een motivatie boost om de strijd verder te zetten.

Als lokaal ontvangstcomité hielden mijn partner Els en ik van op het uitkijkpunt in het Centraal Station het treinverkeer in het oog, en toen de trein uit Gent leeg liep, bemerkten we don Wilder en Frauke in de staart van het reizigerspeloton.
We bewonderden tezamen de “kathedraal van de spoorwegen”, er werden foto’s gemaakt en dan wandelden we door het Statiekwartier, op zoek naar een gezellig restaurant zodat onze bezoeker  in goede conditie de info-avond kon starten.
Restaurants zijn er die buurt in overvloed, zodat het toch nog even duurde vóór we aan tafel zaten, want Wilder zou wel een Argentijnse steak lusten, en Frauke’s interesse ging naar een mysterieuze Eritrese eettent, zodat we tenslotte in een Turks restaurant terecht kwamen, waar we als de eerste klanten van de avond een leuk plekje aan het raam inpalmden, met  vogelperspectief zicht op de voetgangers beneden.
Het werd een aangenaam etentje, waarbij Wilder vond dat onze kennis van het Spaans behoorlijk was, iets waarvan wij zelf minder overtuigd zijn. De diverse maaltijden die hij sedert zijn aankomst in België voorgeschoteld kreeg, waren wel een contrast met het traditionele menu in zijn familiekring, dat – wellicht tot opluchting van zijn huisgenoten – toch zijn voorkeur bleef. Pero no estuvimos aqui para dormir la siesta, dus zetten we onze mars verder naar de studentenbuurt.
In de universitaire parochie “Zomaar een dak” was de voorbereiding van de info-avond door de CATAPA en Green Office teams al in full swing. Don Wilder had nog de tijd om het historische Hof van Liere te bewonderen, dat deel uitmaakt van de stadscampus van de Universiteit Antwerpen, maar historische gebouwen hebben vaak nood aan herstelling, en dus ook aan stellingen…
Dan begon de getuigenis van Wilder over de situatie in zijn regio Falan, terwijl Frauke onverwachts maar deskundig als tolk optrad. Voor wie al enkele jaren bij CATAPA actief is, komen heel wat problemen bekend over : de dreiging van een invloedrijke mijnonderneming die de natuur wil verwoesten omwille van de financiële opbrengst, met goedkeuring van de overheid, die er ook een percentje aan verdient. Op het lokaal protest wordt gereageerd met harde repressie :  de zoon van don Wilder werd vermoord, en knokploegen vernielden de inboedel van zijn huis.
Het publiek was onder de indruk van zijn verhaal en stelde heel wat vragen.
Dan hoorden we de trein fluiten en haastten we ons terug naar het station.
Bedankt CATAPA Team en Green Office Team!