Speakers Tour Student Event Ku Leuven

Speaker’s Tour Studentenevenement – Burgerraad: Extractivisme en KULeuven

Speaker’s Tour Studentenevenement – Burgerraad: Extractivisme en KULeuven

We eten geen goud, we drinken geen olie.

(Rosas Duran Carrera, KULeuven Studenten Evenement)

Tijdens de Sprekerstour van dit jaar organiseerde CATAPA verschillende evenementen op studentencampussen in heel Vlaanderen. Op maandag 7 maart reisde Rosas naar de KULeuven om een treffende getuigenis af te leggen over de impact van verschillende mijnbouwprojecten op zijn gemeenschap en hun collectieve verzet.

In de tweede helft van het evenement werden de studenten uitgedaagd om de banden tussen het extractivisme en hun universiteit in vraag te stellen. Zo werkt het SIM2 Instituut van de KULeuven aan recyclage en aan ‘milieuvriendelijke’ extractie van materialen en mineralen. Het instituut werkt samen met verschillende ontginningsbedrijven, zoals Nyrstar en Umicore, met een geschiedenis van milieu- en mensenrechtenschendingen en banden met het Belgisch kolonialisme.

Speakers Tour Student Event Ku Leuven

Het enthousiasme in de zaal was groot. Studenten brainstormden over verschillende strategieën over hoe we collectief actie konden ondernemen om de KULeuven te dwingen af te stappen van mijnbouw en meer transparantie te bieden. Daarna planden we een volgende bijeenkomst om deze ideeën om te zetten in een concrete campagne.

Dit evenement was onderdeel van de Speaker’s Tour 2022.

Geschreven door catapista Connor Cashell.

Bronnen:

KULeuven Institute for Sustainable Metals and Minerals (2022) Industrial Sounding Board,
Available at: https://kuleuven.sim2.be/industrial-sounding-board/
[Accessed 22 March 2022]. 
 
KULeuven Institute for Sustainable Metals and Minerals (2022) Mission and Vision.
Available at: https://kuleuven.sim2.be/mission-vision/
[Accessed 22 March 2022].
 
Sanderson, Henry (2019) ‘Congo, child labour and your electric car’, Financial Times, July 7 2019.
Available at: https://www.ft.com/content/c6909812-9ce4-11e9-9c06-a4640c9feebb
[Accessed 23 March 2022]. 
 
Shepherd, Tony (2021) ‘In the shadow of Port Pirie’s lead smelter,
parents fight a losing battle against contamination’, Guardian, 3 September 2021.
Available at: https://www.theguardian.com/australia-news/2021/sep/04/
[Accessed 23 March 2022].

Minder openbaar vervoer, meer mijnbouw?

Minder openbaar vervoer betekent meer mijnbouw

Verschillende actiegroepen delen zaterdag namaaklijnkaarten uit in Gent. Op die manier willen ze de aandacht vestigen op het mobiliteitsbeleid. Volgend jaar zouden 5000 haltes verdwijnen in Vlaanderen. Snoeien in het openbaar vervoer zorgt ervoor dat mensen investeren in individueel transport. Dat zorgt dan weer voor meer elektrische wagens die op hun beurt leiden tot meer mijnbouw.

Om electrische wagens te maken zijn er 23 mineralen essentieel.

Impact op de (natuurlijke) omgeving

Om elektrische wagens te maken zijn er 23 mineralen essentieel. Het gaat onder meer om aluminium, ijzer, kobalt, koper, lithium, lood, nikkel, tin, zilver, zink en andere zeldzame aardmetalen. Hoe meer elektrische wagens, hoe meer grondstoffen er nodig zijn. Die grondstoffenrush eist een zware tol van de aarde. De ontginning van mineralen en fossiele brandstoffen bedreigt waardevolle ecosystemen zoals tropische bossen en brongebieden van rivieren. Daarnaast leidt het tot watervervuiling en waterschaarste, infiltratie van zware metalen in het milieu, (chemische) afvalbergen, luchtvervuiling, verzilting en CO2-uitstoot.

Vooral de mijnbouwsector heeft een enorme impact en brengt risico’s met zich mee. Bij de ontginning zijn chemicaliën nodig en komen zware metalen terecht in de omliggende ecosystemen. Bovendien vergroot hierdoor de kans op (natuur-)rampen. Zo was er in 2015 de catastrofale dambreuk van een ijzermijn in Mariana, Brazilië. Een toxische modderstroom sleurde toen volledige dorpen en hun inwoners honderden kilometers met zich mee.

minerals evs nma.org
Afbeelding via nma.org

Impact op lokale gemeenschappen

Naast de ecologische impact is er het rechtvaardigheidsvraagstuk. Wie wint en wie verliest bij de exploitatie van natuurlijke rijkdommen? Meestal is de lokale bevolking de verliezer. Die is namelijk sterk afhankelijk van de steeds grootschaligere ontginning van multinationals. Ruwe grondstoffen worden geëxporteerd zonder, of met een minimale verwerking: metalen, aardgas en petroleum, maar ook monoculturen uit de landbouw.

Ontginning leidt bovendien tot gewelddadige conflicten en schending van mensenrechten. De Atacama-woestijn in Chili is geleidelijk haar laatste watervoorraden aan het verliezen. Inheemse gemeenschappen trekken al enkele jaren aan de alarmbel. Ze worden nu gesterkt door wetenschappelijke onderzoeken en milieuorganisaties. De oorzaak van die uitdroging is lithiumwinning. Lithium is namelijk essentieel voor de batterijen in onze telefoons, computers en elektrische voertuigen. Chili beschikt over de helft van de lithiumreserves ter wereld en bijna de hele export wordt momenteel gewonnen uit de Atacama-woestijn, de droogste plaats ter wereld.

Het is belangrijk om de noodzaak aan ontginning zoveel mogelijk te beperken. Dit kan bijvoorbeeld door een shift naar koolstof- en grondstofarme mobiliteit.

Noodzaak aan eerlijke regelgeving

Om die negatieve impact te verminderen, is het cruciaal dat de regering een aantal regels oplegt om de andere duurzame ontwikkelingsdoelen te kunnen behalen. Catapa werkte mee aan een rapport waarin enkele concrete beleidsaanbevelingen staan. Zo is het bijvoorbeeld belangrijk om de noodzaak aan ontginning zoveel mogelijk te beperken. Dit kan bijvoorbeeld door een shift naar koolstof- en grondstofarme mobiliteit. Volop inzetten op kwalitatief, frequent en emissievrij openbaar vervoer is daarbij noodzakelijk. Daarnaast is het cruciaal om veilige fietsinfrastructuur en deelfietsen te voorzien. Ook emissievrij autodelen kan een alternatief vormen voor individueel transport.

minder openbaar vervoer, meer mijnbouw? artikel

Op korte termijn zal het onmogelijk zijn om ontginning volledig te vermijden, maar het is wel mogelijk om ervoor te zorgen dat alle ontginning verloopt binnen de planetaire grenzen en met
respect voor lokale gemeenschappen en hun leefomgeving. Zoals voorzien in de Green Deal moet er bijvoorbeeld werk gemaakt worden van een duurzame, circulaire batterijketen. Zo moeten de ontwerpstandaarden van batterijen verduurzamen. De koolstofvoetafdruk van de batterijen moet verkleinen, de productie moet gecontroleerd worden op duurzaamheid en ethische correctheid en de zeldzame aardmetalen moeten maximaal hergebruikt worden. Er komen ook regels rond recycled content (of de hoeveelheid aan gerecycleerde grondstoffen in batterijen), en er komen maatregelen om de inzamel- en recyclagepercentages fors op te trekken. Toch zou er nog een duidelijke doelstelling moeten komen die investeringen in recyclagecapaciteit sterk stimuleert.

Deze conclusies kunnen alleen maar bevestigen dat het noodzakelijk is om openbaar vervoer te versterken en zeker niet in te perken. Denk je er ook zo over?  Teken dan zeker de petitie en neem zo als burger deel aan de oproep voor de uitbouw van een modern en aantrekkelijk openbaar vervoer. 

Right to Say No webinar poster

Het ‘Right to Say No’: Inzichten en Ervaringen in de Globale Strijd tegen Mijnbouw

WEBINAR:

Het ‘Right to Say No’: Inzichten en Ervaringen in de Globale Strijd tegen Mijnbouw

4 Augustus 2021

Vorige week verkende The Thematic Social Forum on Mining and Extractive Economy het “Right to Say No” tegen mijnbouwprojecten over de gehele wereld tijdens een globale webinar.  Sprekers van vier verschillende continenten werden uitgenodigd om hun inzichten en ervaringen te delen rond het Right to Say No / het Recht om Nee te Zeggen (RTSN) vanuit hun eigen context.

(Je kan de volledige webinar op youtube hier bekijken)

 

Allereerst was Farai Maguwu van Zimbabwe (Centre for Natural Resource Governance CNRG) aan het woord, gevolgd door Aung Ja van Burma, Hal Rhoades van Noord-Europa (Yes to Life No to Mining – YLNM) en Karina uit Brazilië (Movement for Popular Sovereignty in Mining – MAM).

Het Right to Say No is nog nooit zo relevant geweest. In de naam van economische groei verzoorzaken mijnbouwprojecten overal ter wereld vernieling en vervuiling. Natuurlijke hulpbronnen worden geplunderd en lokale gemeenschappen ervaren de negatieve impact. Mensen raken de toegang tot proper water en vruchtbaar land kwijt, wat gevolgen heeft voor hun levensonderhoud, gezondheid en welzijn. De kloof tussen rijk en arm, degenen die profiteren van het extractivistische/kapitalistische model en degenen die eronder lijden, wordt steeds groter. Dit in een wereld waar nog nooit zo veel rijkdom en overvloed is geweest. Bovendien is er de urgente realiteit van klimaatverandering, waarbij dit model de grenzen van onze planeet overschrijdt.

Daarnaast merken we ook de weerstand op van lokale gemeenschappen die het ‘Right to Say No’ opeisen op deze extractivistische activiteiten. Tijdens de webinar werden casestudy’s uit Afrika, Azië, Europa en Zuid-Amerika werden gepresenteerd, waarin dit Recht om Nee te Zeggen het focuspunt was binnen deze collectieve strijd tegen mijnbouw.

"If not now, when? There is no planet B" sign black and white

Het is niet nodig om het wiel helemaal opnieuw uit te vinden in onze gemeenschappelijke strijd. Ook al zijn er verschillende contexten waarmee we rekening dienen te houden, toch kunnen we zoveel leren van elkaars strijd en elkaars overwinningen en deze toepassen op onze eigen situatie. Zoals Hal opmerkte tijdens zijn bijdrage, bestaat er momenteel geen echt ‘Right’ to Say No. Dit is iets waar we zelf voor opkomen, niet iets waar we al aanspraak op kunnen maken (nog niet).

 

Historische context

Veel mijnbouwprojecten zijn een uiting van de historische greep van de koloniale machten en de buitenlandse invloed. Landen met een koloniaal verleden – bijvoorbeeld het VK, waar veel van deze grote mijnbouwbedrijven zijn gevestigd – zijn dezelfde die nu druk zetten voor meer extractieprojecten. De winst van deze projecten krijgt haar eindbestemming in de zogenaamde ‘ontwikkelde landen’, de voormalige kolonisatoren, en niet in de landen waar deze grondstoffen net thuis horen. Bovendien is Europa ook nog eens de grootste consument van mineralen en energie. Of ze nu direct betrokken zijn of niet, het zijn deze landen die ervan profiteren, terwijl de landen in het Globale Zuiden, waar deze projecten plaatsvinden, degenen zijn die worden uitgebuit.


Huidige context

Vanwege repressieve of militaire regimes is er in bepaalde landen het probleem van een beperkte democratische beweegruimte. Farai en Aung Ja getuigden over de strijd waarmee mensen en gemeenschappen worden geconfronteerd in Zimbabwe en Birma respectievelijk. Machthebbers werken hand in hand met bedrijven en investeerders uit verschillende landen (Australië, India, China, Bulgarije, VK,…) tegen de belangen van hun eigen bevolking. De mensen en gemeenschappen  riskeren ontzetting van hun land en geweld of straffen als ze opkomen voor hun rechten. Daarnaast vormt de huidige Europese Green Deal ook een groot probleem omdat het de uitbreiding van de mijnbouw zal aanmoedigen en ondersteunen (lees meer daarover hier).

Common Ground

We moeten pluralistisch zijn en afzien van een “one size fits all”-benadering (wat tevens een extractivistisch, kapitalistisch idee is) – voor elke situatie is er een specifieke context. De RTSN-beweging is een heterogene verzameling van organisaties, mensen en culturen. Maar in de verscheidenheid van organisaties zijn er toch gemeenschappelijke/verbindende elementen terug te vinden  (afgeleid uit de presentatie van Hal):

  • De aard van het democratische proces in twijfel trekken: wie profiteert, wie draagt de lasten op lange termijn? Wie bepaalt waar mijnbouw plaatsvindt, wie bepaalt de waarde, wie profiteert en wie lijdt…?
  • Het verwerpen van instrumentele relaties met de natuur: “Natuur” is een veel betere term dan “milieu” of “natuurlijke hulpbronnen”, omdat het integriteit heeft. The Right to Say No is gebaseerd op het waarborgen van de kwaliteit van leven.
  • Het pleiten voor lokale, low-impact manieren van leven.
  • Het uitdagen de extractivistische en op groei georiënteerde metapolitiek en narratieven.

 

Voorgestelde eisen

 (Zoals afgeleid uit de presentaties van Aung Ja en Karina.)

  • Stevige en sterke regulering van bedrijven ten voordele van de bevolking; we eisen dat er geen schade wordt gebracht aan mens, planeet, aan ons sociale welzijn en levensonderhoud.
  • Bevestiging van de samenleving en niet het belang van de staat, er moet een bestuur zijn waarin het belang van de mensen centraal staat. Lokale gemeenschappen moeten gezag en soevereiniteit hebben. Ze beslissen wat sociaal en cultureel het beste is voor hun levenswijze. Zij zijn degene die hun natuurlijke hulpbronnen/gemeenschappelijke goederen controleren en niet de regeringen. Omdat het hun levensonderhoud en hun toekomstige generaties beïnvloedt.
  • Een rechtvaardige transitie en volledige restitutie. Compensatie voor de degradatie van de territoria. Het restitutieproces moet de verantwoordelijkheid van de staat en de corporaties omvatten. Ze moeten ter verantwoording worden geroepen. De transitie moet divers zijn in hoe je dit op veel verschillende niveaus aanpakt.
  • Mijnbouwvrije gebieden: als bepaalde gebieden als beschermd worden geclassificeerd, mag hier geen enkele mijnbouw doorgaan. Hetzelfde geldt voor het respecteren van inheemse landrechten.
Protester on street blowing a whistle

Een rijk repertoire aan strategieën en interventies

Hieronder kan je enkele strategieën en interventies verkennen die kunnen worden gebruikt om op te komen voor het RTSN (verzameld uit de presentaties van de verschillende sprekers). Veel van deze strategieën kunnen worden gecombineerd tot een grotere strategie (of zijn een noodzakelijke stap, bijvoorbeeld het uitvoeren van voorgaand onderzoek). Er is natuurlijk de eigen specifieke context (politiek, cultureel, …) waarmee je rekening moet houden die uiteindelijk zal bepalen welke tactieken en interventies je kan toepassen.

 

Onderzoek

Farai stelt voor om als eerste interventie onderzoek uit te voeren: wie is er betrokken, wie gaat last ondervinden van het project, wat gaat de waarschijnljike impact op de natuurlijke omgeving zijn, enzovoort.

 

Documentatie, bewijsvoering en argumentatie

Het is belangrijk om gevoerde strijd te documenteren, om vast te leggen wat er gaande is en deze informatie te verspreiden, zodat we van elkaar kunnen leren. We hebben meer onderzoek en documentatie van de huidige gevallen nodig. We kunnen ons hierbij afvragen wat de RTSN-beweging verder zou kunnen ondersteunen? Een idee hierbij zou kunnen zijn om een model wetgeving/proces te ontwikkelen dat aangepast kan worden aan het lokale of regionale niveau.

 

Het herzien van documenten

De milieueffectrapportages die mijnbouwbedrijven op tafel leggen zijn vaak frauduleuze documenten, dus die moeten worden onderzocht. Ook worden in bepaalde gevallen mensen naar vergaderingen gelokt waar ze een aanwezigheidslijst tekenen die later als toestemmingsformulier wordt gebruikt (zoals in Zimbabwe).

 

Capaciteit opbouwen

De capaciteit van de mensen en gemeenschappen opbouwen. Hen voorlichten over hun rechten.

“Education is the most powerful weapon which you can use to change the world.” – Nelson Mandela 

 

Volksraadplegingen/Referendum

We hoorden Faraj over deze strategie praten en we weten ook dat deze interventie in Latijns-Amerikaanse landen wordt gebruikt. Het wordt zelden gebruikt in Europa, maar er is wel een geval geweest in Trun, Bulgarije waar een goudproject succesvol en unaniem werd afgewezen.

 

Het Juridische Proces

Het juridische kader is vaak in het voordeel van bedrijven, maar er zijn ook bepaalde mazen in wetten of grondwetten die we zelf in ons voordeel kunnen gebruiken. Dit kan vaak ook worden gebruikt als een vertragings-strategie om wat ruimte te geven aan andere strategieën. We kunnen ook werken aan het herstellen van de wetten en de loopholes of mazen in de wet die de bedrijven momenteel in hun voordeel gebruiken.

 

Verklaring van de rechten van de Natuur/Gemeenschap

We hoorden het voorbeeld van Ierland – Greencastle, waar de gemeenschap en lokale overheden de rechten van de Natuur verklaarden, waarbij ze dit toepasten en ook vastlegden in de lokale wetgeving. Mijnbouw is namelijk niet verenigbaar met de Rechten van de Natuur.

 

Het Parlement aanschrijven

Het parlement verzoeken om in te grijpen en om onderzoeksmissies te houden. Farai legde uit dat zij dit doen door eerst naar de getroffen gemeenschap te gaan, een campagne op te zetten en dan de media te contacteren. Op die manier heeft het parlement geen andere keuze dan in te grijpen en worden ze gedwongen te luisteren naar de klachten en om de rechten van gemeenschappen te erkennen.

 

Directe Actievoering

We kunnen onze lichamen gebruiken door onszelf er letterlijk tussenin te plaatsen – dit is de meest viscerale en gevaarlijke vorm van strategie.

Turkse vrouwe met wandelstok staat voor een politie barricade

Deze krachtige foto werd gedeeld op de actiedag voor de  #GlobalDayAgainstMegaMining door bondgenoten in Turkije. Gemeenschappen in de bergen van Kaz verzetten zich tegen de ontbossing en het opgraven van hun land door goudmijnbedrijven .

We kunnen zelf onze investeringen stoppen (of ons land onder druk zetten om deze te stoppen) door geen handel te drijven en door sancties en boycots toe te passen. Bijvoorbeeld met betrekking tot de huidige situatie in Birma (of andere repressieve regimes) totdat er een democratie is die tenminste de mensenrechten respecteert.

 

Maak het Openbaar

  • Houd openbare bijeenkomsten, demonstraties of protesten om de aandacht van de media te trekken en de publieke opinie bewust te maken van wat er aan de hand is. We kunnen de publieke opinie in ons voordeel mobiliseren.
  • Vergaar de steun van prominente, geloofwaardige en invloedrijke leiders. Dit kunnen rechters, politieke leiders of zelfs corporatieve leiders zijn. Uiteraard zonder afbreuk te doen aan onze fundamentele principes.

 

Maak Creatief Gebruik van de Media

  • Maak gebruik van media: houd je eigen mediacampagne. Identificeer journalisten die de strijd van de gemeenschap kunnen versterken, zodat de lokale bevolking wereldwijd kan gaan in termen van mediabewustzijn. Zo zijn we zijn niet langer zwak, stemloos of gezichtsloos. Verdedig de pers en de media tegen autoritaire regeringen.
  • Maak onze strijd populair met behulp van media (zowel traditionele, reguliere en sociale media). Benut de kracht van het internet en de digitale levensstijl. Probeer millennials en jeugd te bereiken. Informeer en leidt de reguliere media op over waarom RTSN belangrijk is.

 

Solidariteit Versterkt

  • Beoefen en versterk de solidariteit door grote nationale en internationale netwerken en allianties op te bouwen. We hebben een internationale beweging nodig om onze strijd te versterken. Populaire gemeenschapsorganisatie en permanente solidariteitsacties die de emancipatie versterken, zijn essentieel.

“Solidarity was the movement that turned the direction of history, I think.” – Jeane Kirkpatrick 

 

  • Het uitoefenen van internationale druk op repressieve regeringen, bv. het Bolsonaro-regime in Brazilië. De bevolking betrekken en organiseren is belangrijk in dergelijke situaties.

Ga in Dialoog met de Bedrijven

  • In Selkie (Finland) nam de gemeenschap contact op met meerdere bedrijven die het gebied aan het prospecteren waren en vertelde hen: “we wijzen dit project ronduit af, dus bespaar je geld en ga weg”. Dit werkte in hun geval, maar het heeft een zeer specifieke context.
  • Het houden van bijeenkomsten tussen gemeenschappen, bedrijven en overheden.

Stel duurzame alternatieven voor

Er zijn betere economische opties dan mijnbouw mogelijk die nu reeds bestaan of die bestaan als potentiële opportuniteiten. We kunnen niet doorgaan op dezelfde manier zoals in het patriarchale kapitalistische systeem. Zo is er kleinschalige landbouw, visserij, ecotoerisme of natuurtoerisme. Karina stelt ook voor om de input van vrouwen en jongeren te gebruiken, om hun creativiteit aan te wenden voor het bedenken van nieuwe economische alternatieven en manieren van leven. Ook de herstel van natuur kan mensen nieuwe mogelijkheden bieden. Natuurherstel is zo noodzakelijk. Goede voorbeelden hiervan zijn Finland of Noord-Spanje.

Bekijk hier enkele voorbeelden van door de gemeenschap geleide post-extractieve ‘alternatieven’.

“The environment and the economy are really both two sides of the same coin. If we cannot sustain the environment, we cannot sustain ourselves” Wangari Maathai 

 

Het huidige verhaal uitdagen

  • We moeten wijzen op de verhalen die naar voren worden geschoven. Zo kunnen we de ironie aankaarten waarmee het slopen van reeds duurzame plattelandsgemeenschappen, die al een lage ecologische impact hebben, gerechtvaardigd wordt in de naam van zogenaamde klimaatactie en ‘duurzaamheid’.
  • Het aankaarten van de greenwashing-tactieken van de Green Deal. RTSN is een reactie op het ‘green washing’-verhaal. Ook het verhaal van ‘economisch herstel na Covid’ dat wordt gebruikt kunnen we in twijfel trekken. Vaak wordt het terug op gang trekken van de economie als een reden gebruikt om mijnbouwprojecten op te starten.
  • Het groeiverhaal aankaarten: mijnbouw gebeurt omdat er vraag is die voortkomt uit het groeiverhaal. We moeten evolueren naar een verhaal dat gebaseerd is op welzijn in plaats van op de illusie van continue groei.
  • De natuur (en de mineralen en metalen die hier deel van uitmaken) wordt nog al te vaak gereduceerd tot handelsgoederen en als een verzameling dode goederen die moeten worden gewonnen voor het ‘grotere goed’. We moeten af van de  instrumentalistische, kortetermijnvisie op de natuur. We hebben een langetermijnvisie van de natuur nodig die holistisch is en rekening houdt met de culturele en spirituele relaties die men heeft met een gebied.
  • Vrije gebieden dienen we ook groter te zien dan enkel als een fysieke ruimte vrij van extractie en mijnbouw. We kunnen ook de immateriële realiteit van het gebied meenemen in ons begrip. Het volledige spectrum: het lichaam, de geest, de cultuur, de manier van leven en denken. 

 

“We don’t inherit the earth, we borrow it from our children.”Chief Seattle 

We hopen dat je wat inspiratie hebt opgedaan met deze verzameling strategieën en interventies, verzameld bij de verschillende sprekers van The Right to Say No – Global Webinar!

Je kunt de slotverklaring van het Thematisch sociaal Forum over Mijnbouw en de Extractivistische Economie die het webinar organiseerde hier lezen.

Als je nog andere interventies of tactieken hebt die nuttig kunnen zijn, deel ze dan gerust met ons in de comments, via het contactformulier of e-mail info@catapa.be.

El Tingo

El Tingo

Mijnafval heeft watervervuiling en bodemverontreiniging veroorzaakt waardoor het lokale ecosysteem van el Tingo ingrijpend is aangetast.

Auteur – Giacomo Perna

Tijdens een van hun bezoeken aan de bevolking van Macondo stelden Melquíades en zijn zigeuners het achtste wereldwonder voor van de wijze alchemisten uit Macedonië: een magneet. Met dit werktuig wou José Arcadio Buendía al het goud opgraven uit de aarde door de staven door het dorp te sleuren. Als dit idee uit het boek ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Gabriel García Márquez echt gewerkt had, zou de wereld bespaard zijn gebleven van eeuwen aan mijnbouwvervuiling. Had de uitvinding gewerkt, dan zagen de levens van de El Tingo gemeenschap er vandaag de dag misschien wel beter uit.

De gemeenschap van El Tingo zit momenteel zonder water. Het gebied telt veel waterbronnen, maar onderzoek van de Peruviaanse universiteit César Vallejo en studies van CATAPA hebben aangetoond dat elke rivier en beek in de regio zich in een kritieke staat van verontreiniging bevindt. De vervuiling heeft zo een onthutsende proporties aangenomen dat planten zelfs verschroeien door de te hoge zuurtegraad van het water.

De El Tingo gemeenschap is ontstaan als een plattelandsgemeenschap. De lokale economie steunde steeds op landbouw en veeteelt. Door de huidige situatie kunnen de bewoners hun activiteiten echter niet uitvoeren zonder risico’s. Door de watervervuiling zijn er significant meer ziektegevallen vastgesteld, er zijn hoge metaalconcentraties aanwezig in het bloed van bewoners en bij pasgeboren dieren worden nooit eerder geziene misvormingen waargenomen; allemaal gevolgen van de mijnbouw in de regio.

Koeien grazen vlakbij de Gold Fields mijn. De grond die generaties lang gebruikt werd om vee te voederen wordt nu ingenomen door mijnbedrijven. © CATAPA

Elke waterbron in de regio is verontreinigd. Een gebrek aan inkomen en een tekort aan middelen treffen het gebied. De socio-economische vooruitgang die de mijnbedrijven beloofden, werd niet waargemaakt.

De geschiedenis van de mijnbouw in de El Tingo regio gaat al jaren terug want de regio werd vroeger ook al getroffen door mijnbouwactiviteiten. De schade veroorzaakt door eerdere milieunalatigheden van mijnbouwprojecten is nog altijd aanwezig in de regio en vormt nog steeds een bedreiging voor de lokale fauna en flora. Een van die projecten is het San Nicolás project dat werd opgestart in 1972 en nog steeds zijn sporen nalaat in het lokale leefmilieu.

De volledige regio werd erg getroffen door opgravingen en mineraalverwerking. Het grootste probleem is dat de plannen om de impact van het giftig mijnafval te minimaliseren en neutraliseren niet werden –en volgens de lokale gemeenschap nog steeds niet worden– gerespecteerd. Vandaag krijgen de inwoners van de streek niet alleen te kampen met een tekort aan middelen en inkomen, ze lijden ook rechtstreeks onder de schadelijke gevolgen van mijnbouwafval.

Restanten van de San Nicolás mijn. Hoewel de mijn al jaren geleden verlaten werd, blijft het giftige afval een probleem voor de omgeving. © CATAPA

 

De El Tingo gemeenschap is gelegen in het Hualgayoc-district in de Cajamarca regio. Het gebied is rijk aan grondstoffen en mineralen wat ten nadele gaat van het welzijn van de gemeenschap. El Tingo is namelijk gelegen tussen twee actieve mijnprojecten die de ontwikkeling van het gemeenschapsleven rechtstreeks beïnvloeden. Enerzijds is er het project van Cerro Corona dat werd opgestart in 2005 door het Zuid-Afrikaans mijnbedrijf Gold Fields. Anderzijds is er het Tantahuatay project, opgestart door het Peruviaanse bedrijf Coimolache dat aangesloten is bij Buenaventura, het bedrijf dat de mijn in 2010 ontdekte.

Beide bedrijven hebben zich in het gebied gevestigd om de grote mineraalreserves van goud, zilver en koper uit de ondergrond te ontginnen. Aanvankelijk beloofden de twee bedrijven verbeteringen en ontwikkeling. Ze ondertekenden sociale akkoorden en stemden toe sociaaleconomische groei te promoten. Desondanks melden de bewoners dat de bedrijven hun beloftes niet zijn nagekomen.

Opvallend is dat Peru een ‘mijnsluitingswet’ heeft sinds 2003. Volgens die wet worden bedrijven met mijnprojecten door de overheid verplicht om de bescherming van het milieu te garanderen en activiteiten te stoppen in gebieden waar mijnbouw schade kan toebrengen aan het milieu. Niettemin maken noch de regering, noch de bedrijven een inspanning om deze wetten te respecteren en af te dwingen. 

De grasvelden verschroeien door de hoge zuurtegraad van het water. Mens en dier lijden aan ziektes door de milieuverontreiniging veroorzaakt door de mijnbouw.

Het is ook belangrijk te weten dat de regio te kampen krijgt met periodes van zware regenval. Meerdere keren heeft hevige neerslag er voor gezorgd dat de stuwdammen overstromen waardoor mijnafval in de weilanden en in het waterbekken rondom terechtkomt met de daarbij horende catastrofale gevolgen. Een berucht voorbeeld is de gebeurtenis in december 2018 waarbij een lek van residuen de dood veroorzaakte van 17 000 forellen in de viskwekerij ‘La trucha de oro’.

Videoverslag over het lek in 2018. Ondanks de klachten van de lokale gemeenschap, beweerde het bedrijf Gold Fields dat het een ongeluk was. © Bambamarca Televisión

De vervuiling treft niet enkel het El Tingo gebied. De waterwegen die het gebied doorkruisen, vloeien verder in andere rivieren. Een van die rivieren is de El Tingo-Maygasbamba rivier. Die vloeit uiteindelijk samen met de Amazonerivier en doorkruist vervolgens het gehele continent tot in de Atlantische oceaan. Tijdens die tocht draagt de rivier de gevaarlijke stoffen duizenden kilometers met zich mee.

Wat de economische voordelen betreft, hebben zowel Coimolache als Gold Fields zich niet aan hun beloftes gehouden. Volgens de gemeenschap werden de vooraf opgestelde overeenkomsten niet gerespecteerd. Ondanks hun belofte geen buitenlanders naar de regio te brengen, zijn de bedrijven toch begonnen met buitenstaanders aan te werven om in de mijnen te werken. Bovendien werden de arbeidsrechten van lokale arbeiders vaak geschonden. Het blijkt namelijk veel gemakkelijker om een lokale werknemer te ontslaan dan een buitenlander. Verder werden ook de beloftes van welvaart niet waargemaakt. Zo werden de wegen, die in een erbarmelijke staat zijn, niet hersteld. Zelfs de lokale architectuur lijdt onder de mijnbouw. Graafwerkzaamheden om de mijn uit te breiden worden voortdurend uitgevoerd aan de hand van ontploffingen in El Tingo. Daardoor wordt na verloop van tijd de staat van de huizen aangetast. De muren van huizen zitten vol met barsten en scheuren waardoor de stabiliteit van de gebouwen in het gedrang komt.

De lokale welvaart is er niet op vooruit gegaan en de aanwezigheid van mijnbouw heeft conflicten en sociale spanningen teweeggebracht.

Schapen grazen rond de Gold Fields mijn. Het meer waar voordien gevist werd, maakt nu deel uit van het mijnproject. © CATAPA

De plaatselijke gemeenschap probeert zich te verzetten tegen de voortdurende onrechtvaardigheden. Vandaar dat ook sociale spanningen het gebied teisteren sinds 2008. De bevolking van El Tingo is zelfs in opstand gekomen tegen de erfdienstbaarheid van de mijn en de uitbuiting. De verschillende protesten en stakingen van de afgelopen jaren tonen de toewijding van de lokale gemeenschap om hun land en water te beschermen.

De bevolking heeft zich autonoom georganiseerd in de strijd tegen de mijnindustrie, maar vroeg bijstand om hun strijd kenbaar te maken aan de rest van de wereld. Daarom heeft CATAPA zich samen met de partner Grufides geëngageerd in het gebied. Er werden tientallen interviews afgenomen en ze verzamelden waterstalen van de waterbronnen. De tests toonden aan dat de rivieren en beken die het gebied doorkruisen zwaar vervuild zijn. Het water is in zo een erbarmelijke staat dat planten verschroeien door de te hoge zuurtegraad. Aan de hand van de interviews werd ook een documentaire gemaakt over de zaak van El Tingo om zo een stem te geven aan de lokale gemeenschap. Daarnaast werd ook een webinar en een campagne op sociale media georganiseerd. Tot op heden strijden de advocaten van Grufides aan de zijde van de advocaten uit de gemeenschap om de zaak te steunen en rechtvaardigheid te brengen voor de bevolking.

Het verhaal van El Tingo is er een van onvervulde beloftes en misbruik. De druk van de centrale economie drijft de ontwikkeling van onderontwikkeling in de regio aan waardoor de gemeenschap in een situatie van onomkeerbare afhankelijkheid terechtkomt. Het gebied is een oase voor mijnextractie geworden, een locus amoenus waar het Westen een oplossing vond voor zijn expansiedrang. Het is moeilijk te geloven dat zo’n misbruik tot op heden nog plaatsvindt. De situatie waar de bevolking van El Tingo zich nu in bevindt, is ontoelaatbaar en het doel van CATAPA is om samen met medestanders en de gemeenschap rechtvaardigheid te brengen voor de mensen die al tientallen jaren lijden onder de verwoestende impact van onteigening.

Kijk naar: The Case for Degrowth

WEBINAR & BOEK LEZING:

Kijk naar: The Case for Degrowth

27 Februari, 2020

Neem deel en volg expert en auteur Federico Demaria terwijl hij zijn nieuwe boek ‘The case for Degrowth’ voorstelt.

Op vrijdag 19 februari zag CATAPA in samenwerking met Oikos en het Centrum voor Duurzame Ontwikkeling van de Universiteit van Gent meer dan 100 deelnemers op de auteurslezing: The Case for Degrowth’  met auteur Federico Demaria.

Kijk nu naar The Case for Degrowth op Youtube. 

 

Overzicht

Federico startte met de voorstelling van zijn boek en gaf een aangrijpend pleidooi voor een degrowth economie. Hierop volgde een interessant paneldebat met Hanne Cottyn van CATAPA, Irma Emmery van het Centrum voor Duurzame Ontwikkeling van Universiteit Gent en Dirk Holemans van Oikos die in gesprek traden met de auteur Federico Demaria. 

De paneldiscussie ging van belangrijke en kritische reflecties op het boek naar de rol van de staat in een degrowth economische strategie, de commons (natuurlijke hulpbronnen) en zoveel meer.

Om af te sluiten was er een Vraag & Antwoord-ronde, die werd beëindigd door een aantal finale ideeën van de panelleden over waar we inspiratie kunnen vinden voor een toekomst waarin degrowth (letterlijk ‘ontgroei’) deel uitmaakt van de transformatie die nodig is om de hedendaagse uitdagingen van ecologische neergang en klimaatvernietiging aan te pakken.

Je kan de volledige opname hier bekijken.

10 Manieren Waarop CATAPA het Opnam Tegen de Mijnbouwindustrie in 2020

10 Manieren Waarop CATAPA het Opnam
Tegen de
Mijnbouwindusrie in
2020

Omwille van de Covid-19-pandemie is het wereldwijd een moeilijk jaar geweest, niet in het minst voor gemeenschappen die het hoofd moeten bieden aan mijnbouwprojecten die de situatie waarin we ons nu bevinden proberen uit te buiten.

Ondanks deze nieuwe uitdagingen zijn hier 10 manieren waarop CATAPA de mijnbouwindustrie in 2020 heeft aangepakt:

1. Ontmaskering van de uitbuiting van Boliviaanse mijnwerkers in Europese toeleveringsketens

In 2020 publiceerde CATAPA een onderzoeksartikel waarin aan het licht kwam hoe het zeldzame metaal indium onbetaald via de toeleveringsketen van Boliviaanse mijnen in handen komt van de Europese industrie. Dit was een vervolg op het eerste onderzoek naar polymetaalmijnbouw in Bolivia eerder in 2020, waarin de gevolgen van mijnbouw in de regio Oruro werden beoordeeld. Het onderzoek bracht de lokale en regionale actoren in de Boliviaanse toeleveringsketen in kaart, om beter te begrijpen hoe “Making ICT Fair” er in een Boliviaanse context uit zou kunnen zien.

 

2. Steun aan de #WhoIsKillingThem-campagne

Colombia is wereldwijd de gevaarlijkste regio voor mensen die opkomen voor het milieu. Daarom lanceerden CATAPA-activisten onder leiding van de werkgroep CATAPA Colombia de campagne #WhoIsKillingThem om mensen bewust te maken van de gevolgen van mijnbouw en het toenemende aantal milieu- en sociale activisten dat in Colombia wordt vermoord.

 

3. Empowerment van Water Guardians in Peru

Het project “Guardianxs del Agua” omvatte een opleiding in watercontrole voor 5 plaatselijke “watercomités”, waarvan de zoetwaterbronnen bedreigd worden door huidige en potentiële mijnbouwprojecten in Cajarmarca, Peru.  De reeks workshops en trainingen verschaften de “Beschermers van het Water” de vaardigheden om tekenen van vervuiling beter te identificeren en de kwaliteit en kwantiteit van de lokale watervoorraden te documenteren.

Een campagne in de sociale media, “Guardianxs del Agua” genaamd, vestigde de aandacht op het werk van de comités voor watertoezicht en het belang van de bescherming van deze laatste bronnen van schoon water. De campagne vestigde ook de nationale aandacht op een nieuw wetsvoorstel dat de milieucomités zou beschermen. Het project en de campagne werden afgesloten met de publicatie van een korte documentaire Guardianxs del Agua.

4. Organisatie van een internationale webinarreeks over duurzame en verantwoorde toeleveringsketens voor elektronica

In 2017 bundelden elf Europese partners hun krachten om het project “Make ICT Fair – Reforming manufacture and minerals supply chains through policy, finance and public procurement” op te zetten. Georganiseerd door CATAPA, trok de Make ICT Fair internationale webinarreeks honderden deelnemers uit meerdere continenten met als doel het leven van arbeiders en lokale gemeenschappen die worden beïnvloed langs de ICT-toeleveringsketen te verbeteren door middel van onderzoek, capaciteitsopbouw en campagnevoering. 

5. Aanpassing van mijnbouwactivisme tijdens een pandemie

CATAPA’s grootste jaarlijkse evenement, de Open Min(e)d Speakers Tour, omvatte gastsprekers uit Hongkong, Ecuador en Colombia, net voordat alles op online werd gezet door het begin van de pandemie. In het kader van het 2020 changemaker-traject voltooiden 30 changemakers ons programma rond Extractivism, Degrowth en Buen Vivir met verschillende trainingen, onder meer over hoe je impactvolle sociale mediacampagnes voert.

In samenwerking met universiteiten gaven Catapistas lezingen aan studenten over onderwerpen als conflicten over hulpbronnen en mensenrechtenschendingen in Latijns-Amerika. Elk jaar begeleidt CATAPA verschillende studenten die hun scriptie schrijven over mijnbouwgerelateerde kwesties & ICT-aankopen en “Thesis 4 Bolivia” bood afgestudeerden en onderzoekers een ruimte om hun ervaringen met onderzoek in het buitenland te delen. 

2020 bood ook nieuwe kansen: CATAPA verdiepte zich in de wereld van de diepzeemijnbouw met een webinar en de oprichting van een actiegroep. Toen de eerste golf was weggeëbd, werden er covidveilige Summer’s End Sessions georganiseerd, zodat de Catapista’s de bewegingsstrategie voor 2021 verder konden uitbouwen en ontwikkelen.

CATAPA organiseerde Doculatino en Cinema Peru, een online reeks filmvertoningen die de verhalen belichtten van de gemeenschappen die werden getroffen door de winningsindustrieën. In Bar Circular konden honderden mensen online ICT-workshops volgen over digitale gezondheid, reparatie en hoe je de levensduur van je digitale apparaten kunt verlengen. 

6. De groene mijnbouwagenda van de Europese Commissie aan de kaak stellen

CATAPA heeft zich aangesloten bij meer dan 230 maatschappelijke organisaties, gemeenschapsplatforms en academici in een open brief om de Europese Commissie op te roepen om dringend haar plannen te heroverwegen om een nieuwe greep naar hulpbronnen te doen, zowel in de EU als in het wereldwijde Zuiden.

In plaats van het uitbreiden en repatriëren van mijnbouwvernietiging die gemeenschappen, biodiversiteit en de planetaire levensondersteunende systemen zal bedreigen – riepen we op tot:

  1. Absolute vermindering van het gebruik van en de vraag naar hulpbronnen in Europa
  2. Erkenning en respect voor het recht van gemeenschappen om nee te zeggen tegen mijnbouw.
  3. Handhaving van de bestaande EU-milieuwetgeving en respect voor beschermde gebieden
  4. Beëindiging van de uitbuiting van naties in het Zuiden en eerbiediging van de mensenrechten
  5. Bescherming van “nieuwe grenzen” – zoals de diepzee – tegen mijnbouw.

7. De bekendheid van “El Tingo” vergroten

De gemeenschap van El Tingo is één van de meest door mijnbouw getroffen gemeenschappen in Cajamarca (Peru), aangezien ze tussen twee mijnbouwprojecten is gelegen. Ondanks het feit dat mijnbouwbedrijven Gold Fields en Coimolache sociale akkoorden ondertekenden met de gemeenschap, brachten de mijnbouwprojecten de gemeenschap watervervuiling, verlies van landbouw en vee, vernietiging van eigendommen, zware metalen in het bloed van de gemeenschapsleden en loze beloften van werk in de mijnen.

In 2020 besloot de gemeenschap van El Tingo zich uit te spreken. Dit project resulteerde in de krachtige documentaire ‘El Tingo: una comunidad bajo dos proyectos mineros‘ en is tot op heden meer dan 22.000 keer bekeken.

8. Het veiligstellen van een erkende sociaal-culturele status

We hebben de status van sociaal-culturele organisatie veiliggesteld, waardoor we vanaf 2021 meer betaalde medewerkers kunnen aannemen en meer spannende projecten en initiatieven kunnen financieren. Dit was echt belangrijk om structurele financiering veilig te stellen, vooral in de huidige economische context – zodat we kunnen blijven vechten voor een sociaal en ecologisch rechtvaardige planeet.

9. Proefproject voor toezicht door werknemers op de mijnbouwindustrie

CATAPA is in 2020 een nieuw partnerschap aangegaan voor de uitbreiding van door werknemers aangestuurde monitoring van mijnbouwactiviteiten in drie continenten. CATAPA ondersteunde de organisatie van monitoringtrainingen met Electronics Watch en CISEP om een begin te maken met het leggen van de lokale fundamenten die nodig zijn om te beginnen met de monitoring van Boliviaanse tinmijnen. Het einddoel van door arbeiders gestuurde monitoring van deze mijnen zal een belangrijke stap zijn in de transparantie van deze wereldwijde toeleveringsketens.

10. Overheids- en privé-instanties aanmoedigen om hun ICT op te schonen

De verbanden tussen mijnbouw en ICT-producten zijn duidelijk. De gemiddelde smartphone bevat 60 verschillende elementen, waaronder veel metalen. Zonder de winning van metalen zouden veel van de technologieën die in kantoren in heel België worden gebruikt, niet bestaan. Dit jaar heeft het project Fair ICT Vlaanderen een leernetwerk opgezet met 30 grote afnemers van ICT-hardware en 6 pilootorganisaties in Vlaanderen actief ondersteund om hun aankoopbeleid duurzamer te maken. De eerste Fair ICT Award werd uitgereikt aan de KU Leuven. Zij werden erkend voor hun engagement voor ‘Human Rights Due Diligence’ en de verlenging van de levensduur van hun ICT-apparatuur. Op die manier houden ze de ICT-industrie verantwoordelijk en dragen ze bij tot minder (over)consumptie en mijnbouw.

Als je wilt deelnemen aan CATAPA’s activisme en meer te weten wilt komen over wat we in petto hebben voor 2021, kun je hier contact met ons opnemen om je aan te melden voor e-mailupdates – en als je het je kunt veroorloven, doneer dan hier om onze inspanningen om mijnbouw te stoppen te ondersteunen.

The End of Naïve Europe,The Rise of Green Imperialism

Image: CRM deposits EU-27 (2020). Source: European Commission’s M(2020) 474 final.

ARTICLE:

Re-published from: Vázquez Ruiz, A. 2020. “Op-Ed: The End of Naïve Europe, The Rise of Green Imperialism.” Commodity Frontiers 1: 56-59. doi:10.18174/cf.2020a17975.

The End of Naïve Europe,The Rise of Green Imperialism

Author: Alberto Vázquez Ruiz

On 29 September 2020, the European Commission officially launched the European Raw Materials Alliance (ERMA), a publicly supported “industrial alliance dedicated to securing a sustainable supply of raw materials in Europe”. In other words, firing the starting pistol of public funding for the race to explore and extract mineral deposits outside the European Union and especially within its borders.

Until now, the EU had only been financing mining and metallurgical private companies under the pretext of technological innovation and market competition. Since the launch of Horizon 2020 in 2014, the Commission has been assembling the institutional tools (e.g. EIT Raw Materials, the Partnership Instrument) allowing to finance private technology developments inside the EU for exploration, exploitation and metallurgy. Horizon 2020 is finishing this year, but the instruments created remain and the technological excuse seems no longer needed.

The era of a naïve Europe that solely relies on soft power is behind us”. With these words, Commissioner for the Internal Market, Thierry Breton, announced earlier this month the “EU action plan for critical raw materials”, which is the EC’s strategy to face the consequences of the commercial war between the USA and China and to encourage EU nation states to focus on raw materials as part of a post-COVID19 ‘green’ recovery plan.

The pandemia has indeed created the perfect momentum to call for support for this industry. However, resource extraction and its processing together represent 90% of biodiversity loss and water stress in the world. Bad news, as many experts have already pointed to the relation between  the pandemia and biodiversity loss.

It is impossible for the EC to ignore last year’s report by the International Resources Panel (UNEP), which clearly warned humanity that metal extraction and production has doubled health and climate change impacts from 2000 to 2015 solely. And today, mining and metallurgy are representing already 20% of all health impacts from air pollution and more than a quarter of global carbon emissions. So why is the Commission actually making this change of course?

The shift in its position has been justified as the “access to resources is a strategic security question for making the green and digital transformations a success. Although the Commission claims to share the widespread will to combat climate change and to leave no person and no place behind in the process, the Commission also openly calls for an increased mining boom which will reinforce the pressing systemic problem facing people and planet.

While green technologies are based on energy sources which are renewable, their machines are not. Electricity generation based on solar, wind, tidal… generators rely on metals (many metals if you consider off-grid technologies). The planned transition without socio-economic restructuring towards schemes that push for drastic reduction in consumption of energy, will just move us from an energy matrix based on the extraction and combustion of fossil fuels towards a loop of increasing extraction and processing of metals for the manufacturing of metal-based solutions.

It could be argued that a society based on metal-based technologies is a sustainable scenario because we would be able to recycle these elements in the future, but the reality is very far from this. The IRP-UNEP also warned us that “only 18 metals have recycling rates higher than 50%. For the rare earths elements (REEs) needed in most green energy technologies, the recycling rate reaches just 1%.  What will happen in 30 years when the energy machines are already obsolete and fossil fuels are no longer efficient to be extracted? Mining, metallurgy and manufacturing industries are the biggest energy consumers. “What is happening today is nothing less than a massive PR campaign to sell the idea that mining is not only necessary but it can also be sustainable,” said Nick Meynen, Policy officer at the European Environmental Bureau (EEB).

While the EC’s Action Plan does recognise the need for improving recycling rates and the importance of reinforcing the circular economy, it lacks a coherent set of proposals that could tackle the reasons behind the low recycling rates and the slow implementation of a circular economy. There are no regulations for recyclability (yes, but more importantly there are no restrictions on production, so materials can be mixed in a way which make the products poorly recyclable, but cheaper – it is not a end-of-use technological issue), repairability (modularity in products and regulations to end the monopoly on spare parts production), reusability (plans on how to proceed with older machines). 

Breton recognises that the “post-war world architecture is faltering”, but the proposed treatment seems to be confusing the disease and the cure. His decision will accelerate the process, shaking the social foundations of our civilization even harder, instead of rebuilding our system by attacking the true causes of our current crisis. It can be seen both as a symptom of political negligence or as a part of a more complex agenda towards green imperialism.

Europe has expressed its aim to become the green energy superpower. However, the amount of minerals that the EC considers necessary for the future transition is extreme and the global metal demand already increased by 87% from 1980 to 2008. “Critical raw materials” (a techno-political rebranding of the elements the EC considers necessary today) are increasingly required for batteries in electric vehicles and off-grid generation and storage, among others. There is no way of getting that huge amount of resources without pushing social peace to its limits – also inside the EU.

“The transition to a low-carbon economy – and the minerals and metals required to make that shift – could affect fragility, conflict and violence dynamics in mineral-rich states”, reported the International Institute for Sustainable Development (IISD) in 2018. A similar and simpler analysis was made by the EEB that year: “More mining leads to more fighting. This is the reality that local communities and civil societies organisations are facing all around the world. Global Witness has even accounted mining as the main sector responsible for the killing of land and environmental defenders across the globe. This reality has been commonly associated with the Global South. Further evidence that the due diligence voluntary process, which is supported by the EU to guarantee responsible sourcing of metals, is far from useful in avoiding human rights violations.

Now, in the middle of the coronavirus crisis, Europe seeks to compensate its weaker commercial share, and to reinforce the aim to secure its supply,  with insourcing. Breton mentions that the Action Plan seeks to “protect our democracies against the menace of disinformation, but at the same time points out that the major barrier to develop the insourcing is a lack of “public acceptance” in the European society to allow new mining projects to start operating. Therefore, several EC financed research projects have been looking for increasing “public acceptance” for this sector in local communities across the Union affected by proposed and/or operating extractive projects.

There is still no democratic capacity to decide by local communities nor their municipalities on the mining projects that will drastically change their land and very possibly leave tonnes of mining waste landfilled in their towns waiting. The discourse of the EC is that there is a lack of understanding of the mining sector by local communities and that there is a need to educate the European society on the current reality of the mining sector (a false mantra by the sector is that the environmental issues of mining and metallurgy are a matter of the past). This discourse which mixes the real needs of our planet with the demand for resources caused by the Commission’s plans for an ominous EU Green Deal will lead down the path where destruction of the environment, land and societal configurations, is forced through for Europe’s future.

“By building, today, the foundations of tomorrow’s autonomy, our Continent has the opportunity to establish a set of rules, infrastructures and technologies that will make it a powerful Europe, without ostracism or discrimination”, states Breton. This sentence provides an insight into the future the Commission is implementing in Europe. A “powerful Europe” directed by the few privileged ones living in the “civilized world” of Europe’s main cities enjoying access to green energy, but an inequality nightmare for local communities worldwide which will be affected by the increasing environmental, social and political issues on which the Green Empire will rely. To prevent this upcoming reality, today many organisations state “We can’t mine our way out of the climate crisis.

You can find more articles from the Commodity Frontiers journal this op-ed was published in, here.

Profile

Alberto Vázquez Ruiz holds a MSc. in Conflict and Development (UGent, Belgium) and is specialized in topics related to mining and electronics. Since May 2018 he has been Project Coordinator at CATAPA (Belgium), researching on metal supply chains, on socio-environmental impacts of mining operations on local communities and on extractive waste in the EU.